Partnerzy serwisu:
Egzekucja z nieruchomości może być prowadzona tylko na podstawie odrębnego wniosku uprawnionego wierzyciela.

Na podstawie wniosku wierzyciela komornik sądowy wzywa dłużnika, aby zapłacił dług w ciągu dwóch tygodni pod rygorem przystąpienia do opisu i oszacowania. Jednocześnie komornik sądowy składa do sądu właściwego do prowadzenia księgi wieczystej wniosek o wpis o wszczęciu egzekucji lub o złożenie wniosku do zbioru dokumentów, wraz z odpisem wezwania do zapłaty. Wpis do księgi wieczystej ma m.in. ujawnić fakt prowadzenia egzekucji z nieruchomości dłużnika i poinformować wszystkich, którzy są zainteresowani nieruchomością o obciążeniu jej prowadzoną egzekucją.

Zajętą nieruchomość komornik pozostawia w zarządzie dłużnika. Oznacza to, że dłużnik może korzystać z nieruchomości tak jak dotychczas. Jeżeli dłużnik nie wykonuje należycie zarządu sąd odbierze dłużnikowi zarząd i ustanowi innego zarządcę.

Czy można darować zajętą nieruchomość?

Rozporządzenie (m.in. sprzedanie, darowanie) przez dłużnika zajętą nieruchomością nie ma wpływu na dalsze postępowanie egzekucyjne. Nabywca może uczestniczyć w postępowaniu w charakterze dłużnika. Czynności egzekucyjne są ważne tak w stosunku do dłużnika, jak i w stosunku do nabywcy. Przyjmuje się że mimo rozporządzenia nieruchomością w dalszym ciągu jest ona własnością dłużnika. Oznacza to, że wierzyciel, na rzecz którego nieruchomość została zajęta, może zaspokoić się ze sprzedanej nieruchomości, tak jakby nieruchomość ta należała w dalszym ciągu do majątku jego dłużnika. Ma to na celu ochronę wierzyciela prowadzącego egzekucję z nieruchomości oraz zapewnienie prawidłowego toku postępowania egzekucyjnego.

Ponadto oddanie zajętej nieruchomości w użyczenie, leasing, najem lub dzierżawę jest bezskuteczne wobec nabywcy nieruchomości w egzekucji.

Działanie na szkodę wierzyciela – jakie są konsekwencje

Warto podkreślić, że Kodeks karny przewiduje odpowiedzialność dłużnika za działanie na szkodę wierzyciela. Zgodnie z art. 300 § 1 Kodeksu karnego „Kto, w razie grożącej mu niewypłacalności lub upadłości, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3."

Zgodnie z § 2 tego artykułu „Kto, w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku zajęte lub zagrożone zajęciem, bądź usuwa znaki zajęcia, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5."

Jeżeli czyn określony w § 1 wyrządził szkodę wielu wierzycielom, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.